Kalina koralowa
Ang. guelder rose, crampbark; franc. sureau d’eau; niem. gemeiner Schneeball; ros. kalina obyknowiennaja.
Krzew, występujący w Europie oraz zachodniej i północnej Azji. Powszechna w całej Polsce w lasach i wilgotnych zaroślach, również sadzona jako roślina ozdobna.
Surowcem zielarskim jest kora kaliny koralowej (Cortex Viburni opuli), zawierająca flawonoidy, garbniki, katechinę, fitosterole, triterpeny, sole mineralne, wiburninę (substancja gorzka), kumaryny oraz olejek eteryczny.
Kalina koralowa działa spazmolitycznie na mięśnie gładkie macicy, hamuje krwawienia z narządów rodnych, zmniejsza bolesność, a także ryzyko poronienia. Wykazuje ponadto właściwości ściągające i przeciwzapalne.
Przetwory z kaliny koralowej znajdują zastosowanie w bolesnych kurczach macicy, krwawieniach macicznych, zaburzeniach miesiączkowania, bolesnym miesiączkowaniu, krwawieniach w okresie przekwitania, ryzyku przedwczesnego porodu lub do poronienia.
Powrót
Karczoch zwyczajny
Nazwy ludowe: parczoch, karczoch ogrodowy.
Ang. garden artichoke; franc. artichaut commun; niem. Artischocke; ros. artiszok posiewnoj.
Roślina wieloletnia, uprawiana w krajach śródziemnomorskich, głównie w Hiszpanii, a także we Francji, Włoszech i południowych regionach USA.
Surowcem leczniczym jest ziele karczocha (Herba Cynarae scolymi), zawierające flawonoidy, kwasy organiczne (m.in. cynarynę, kwas kawowy, glikolowy, glicerowy, chlorochinowy), garbniki, śluzy, sole mineralne, pektyny, glikozydy.
Przetwory karczocha działają żółciotwórczo i żółciopędnie, obniżają poziom cholesterolu i lipidów w surowicy krwi, ułatwiają trawienie i przyswajanie składników pokarmowych, ponadto działają nieznacznie przeciwcukrzycowo i moczopędnie. Wykazują właściwości odtruwające wątrobę i ochraniające komórki wątrobowe.
Ziele karczocha znajduje zastosowanie głównie w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych: marskości wątroby, żółtaczce, zastojach żółci, kamicy żółciowej, zatruciach wątroby, a ponadto w leczeniu skazy moczanowej, miażdżycy i cukrzycy. Zażywanie karczocha nie wywołuje jakichkolwiek objawów ubocznych, dlatego można go stosować długotrwale.
Powrót
Kasztanowiec zwyczajny
Nazwy ludowe: kasztanowiec koński, kasztan dziki.
Ang. common horse-chestnut; franc. marronier commun; niem. Rosskastanie; ros. konskij kasztan.
Drzewo, pochodzące z Półwyspu Bałkańskiego. W środkowej Europie, w tym w Polsce powszechnie sadzony w parkach i ogrodach.
Surowcami zielarskimi są nasienie kasztanowca (Semen Hippocastani), kwiat kasztanowca (Flos Hippocastani), kora kasztanowca (Cortex Hippocastani). Wszystkie surowce zawierają escynę (mieszaninę saponin trójterpenowych), flawonoidy, saponiny, garbniki, kumaryny (m.in. eskulinę, eskuletynę). Dodatkowo, kwiaty i liście zawierają fenolokwasy, a nasiona karotenoidy i sole mineralne.
Przetwory z nasion i kwiatów kasztanowca hamują powstawanie wysięków i obrzęków, zmniejszają kruchość oraz łamliwość drobnych naczyń krwionośnych, wzmacniają je i przywracają im elastyczność, zapobiegając nadmiernemu przenikaniu osocza i krwinek poza łożysko naczyń. Dodatkowo, wyciągi z nasion i kwiatów kasztanowca działają przeciwzapalnie i przeciwkrwotocznie w obrębie przewodu pokarmowego.
Przetwory z kory kasztanowca wykazują silniejsze działanie przeciwysiękowe, przeciwzapalne i przeciwbakteryjne niż nasiona i kwiaty, jednakże słabsze działanie przeciwobrzękowe.
Wskazaniem do stosowania preparatów z kasztanowca są: żylaki (w tym żylaki odbytu), zastoje żylne, zakrzepy, zapalenie żył, kurcze mięśni łydek, obrzęki spowodowane stłuczeniami, zwichnięciami, czy stanami zapalnymi, wysięki, krwiaki, zapalenia ścięgien oraz odmroziny. Wyciągi z kory kasztanowca dodatkowo stosowane są w biegunce, braku łaknienia, nieżycie żołądka i jelit.
Powrót
Kminek zwyczajny
Nazwy ludowe: karolek, kmin polski, hanyż polny, karba, karulek.
Ang. caraway; franc. carvi; niem. gemeiner Kümmel; ros. tmin obyknowiennyj.
Roślina dwuletnia, występująca naturalnie w środkowej i północnej Europie, północno-zachodniej Afryce i niektórych rejonach Azji. W Polsce powszechnie spotykana na łąkach, pastwiskach, przydrożach i nad rzekami, zarówno na niżu, jak i w wyższych partiach gór.
Surowcem zielarskim jest owoc kminku (Fructus Carvi), zawierający flawonoidy (kwercetyna i kamferol), olejek eteryczny (jego głównymi składnikami są karwon i limonen), olej tłusty, witaminy A i D, kwasy organiczne oraz białka.
Przetwory z kminku działają rozkurczająco w przewodzie pokarmowym, regulują ruchy perystaltyczne jelit, pobudzają wydzielanie soków trawiennych, ułatwiają przyswajanie składników pokarmowych, hamują nadmierny wzrost bakterii w przewodzie pokarmowym oraz zapobiegają wzdęciom. Ponadto wykazują słabe działanie moczopędne oraz pobudzające laktację u kobiet karmiących.
Kminek znajduje zastosowanie w zaburzeniach trawiennych, osłabieniu pracy jelit, niedokwaśności, braku łaknienia, wzdęciach, bólu brzucha, nieregularnych wypróżnieniach, nadmiernej fermentacji jelitowej.
Powrót
Kocanki piaskowe
Nazwy ludowe: nieśmiertelniki, kociełapki, słomianka, radostka, włoski wrotycz, suchokwiat piaskowy.
Ang. sandy everlasting, everlasting flower; franc. immortelle des sables; niem. Sand-Strohblume; ros. bessmiertnik piesczanyj.
Bylina, występująca w środkowej i wschodniej Europie i środkowej Azji. W Polsce można ją spotkać na terenach piaszczystych, nieużytkach, przydrożach, brzegach lasów, skarpach, miedzach, zwykle w większych skupiskach.
Surowcem zielarskim jest kwiatostan kocanek (Inflorescentia Helichrysi), zawierający garbniki, olejek eteryczny, substancje gorzkie, flawonoidy, kwasy organiczne, karotenoidy, kumaryny oraz triterpeny.
Przetwory z kocanek stymulują czynność żółciotwórczą wątroby, zmniejszają napięcie mięśni gładkich pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, ułatwiają przepływ żółci do dwunastnicy, działają rozkurczająco na mięśnie gładkie jelit, przywracając im prawidłową perystaltykę, zwiększają wydzielanie soków trawiennych, a także zmniejszają stan zapalny błony śluzowej żołądka.
Kocanka zalecana jest przede wszystkim jako środek żółciotwórczy i żółciopędny w schorzeniach wątroby i pęcherzyka żółciowego, szczególnie w kamicy żółciowej, zastojach żółci, stanach skurczowych i zapalnych przewodów żółciowych i pęcherzyka żółciowego. Ponadto stosowana w chorobach reumatycznych, nieżycie i nerwicy żołądka oraz schorzeniach skóry spowodowanych nieprawidłową przemianą materii.
Powrót
Kolendra siewna
Nazwy ludowe: pieprz polski, kolender, pieprzyk.
Ang. coriander; franc. coriandre; niem. Koriander; ros. koriandr posiewnoj.
Roślina roczna, występująca w południowej Europie. Powszechnie uprawiana w środkowej i południowej Europie (również w Polsce), Japonii, Rosji, Chinach, Indiach, Afryce i Ameryce Północnej.
Surowcem leczniczym jest owoc kolendry (Fructus Coriandrii), zawierający olejek eteryczny (jego głównym składnikiem jest linalol), kwasy organiczne, olej tłusty, garbniki, sole mineralne, flawonoidy, kumaryny oraz witaminę C.
Przetwory z owoców kolendry pobudzają trawienie, wzmagają apetyt, działają wiatropędnie i rozkurczająco na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, przywracają prawidłową perystaltykę jelit, regulują wypróżnienia, pobudzają wydzielanie soku żołądkowego.
Kolendra znajduje zastosowanie jako środek przeciwskurczowy w zaburzeniach żołądka i jelit, poprawiający apetyt, pobudzający trawienie w niedokwaśności, ułatwiający odprowadzanie gazów oraz hamujący nadmierną fermentację jelitową.
Powrót
Koniczyna łąkowa
Nazwy ludowe: koniczyna czerwona, kądziółka.
Ang. red clover, purple clover; franc. trèfle commun; niem. Rotklee; ros. krasnyj klever.
Bylina, występująca w Europie, Azji i północnej Afryce. W Polsce pospolita na całym niżu i terenach górskich, porasta łąki, przydroża, zarośla.
Surowcami zielarskimi są kwiat koniczyny czerwonej (Flos Trifolii rubri) oraz ziele koniczyny czerwonej (Herba Trifolii rubri), zawierające antocyjany, fenolokwasy, flawonoidy (w tym izoflawony zaliczane do fitoestrogenów), witaminy C i E, garbniki oraz śladowe ilości olejku eterycznego.
Przetwory z koniczyny wykazują właściwości wykrztuśne, przeciwzapalne, moczopędne, przeciwskurczowe, ułatwiające trawienie, regulujące wypróżnianie, pobudzające czynność wątroby. Dzięki zawartości izoflawonów (głównie genisteiny, daidzeiny, formononetyny), łagodzą charakterystyczne objawy menopauzy, tj. uderzenia gorąca, nadmierną potliwość, zaburzenia snu, suchość pochwy, nerwowość, nastrój depresyjny, zawroty głowy.
Koniczyna łąkowa znajduje zastosowanie w leczeniu zaburzeń pokarmowych, przebiegających z brakiem apetytu, zaparciami, ponadto jako środek wykrztuśny w nieżytach górnych dróg oddechowych, słaby środek moczopędny, a także jako alternatywa dla hormonalnej terapii zastępczej w okresie przekwitania. Zewnętrznie stosowana do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła, jak również do okładów i kąpieli w chorobach skóry (m.in. świądzie, łuszczycy, egzemie), również u dzieci.
Powrót
Konwalia majowa
Nazwy ludowe: lanka, konwalia wonna, konwalia lanuszka, konwalia leśna, lanysz.
Ang. lily-of-the-valley; franc. muguet de mai; niem. Maiglöckchen ros. łandysz majskij.
Bylina, występująca prawie w całej Europie, Ameryce Północnej oraz umiarkowanej strefie Azji. W Polsce objęta częściową ochroną, spotykana w lasach i zaroślach na terenie całego kraju.
Surowcem leczniczym jest ziele konwalii (Herba Convallariae), zawierające glikozydy nasercowe (m.in. konwalatoksynę, lokundiozyd, konwalatoksol), kwasy organiczne, flawonoidy, sole mineralne, oraz saponiny.
Ziele konwalii działa tonizująco na mięsień sercowy, wzmacnia jego skurcze, nieznacznie zmniejszając częstotliwość skurczów, poprawiając tym samym jego wydajność i wpływając na lepsze ukrwienie mózgu i innych organów. Wykazuje także bardzo słabe działanie uspokajające i moczopędne (działanie flawonoidów). Glikozydy konwalii prawie zupełnie nie kumulują się w organizmie, przez co przy zalecanym dawkowaniu nie występują objawy nietolerancji i leczenie może być prowadzone długotrwale.
Przetwory z konwalii znajdują zastosowanie w leczeniu niewydolności serca, zwłaszcza u osób starszych, u których występują objawy zmęczenia serca, tj. kołatanie serca, osłabienie i niemiarowość skurczów, skłonność do obrzęków na tle niewydolności krążenia, duszności, nadciśnienie. Preparaty te wydaje się wyłącznie z przepisu lekarza i pod jego nadzorem.
Powrót
Koper włoski (Fenkuł włoski)
Nazwy ludowe: fankiel, fenkel, świniak, osładziec, koper lekarski.
Ang. finkel, fennel; franc. fenouil; niem. gemeiner Fenchel; ros. fenchel aptecznyj.
Roślina wieloletnia, występująca na obszarze śródziemnomorskim, uprawiana w wielu krajach Europy, również w Polsce.
Surowcem zielarskim jest owoc kopru włoskiego (Fructus Foeniculi), zawierający flawonoidy, olejek eteryczny, fitosterole (m.in. stigmasterol), sole mineralne, woski oraz olej tłusty.
Owoce kopru włoskiego działają rozkurczająco na mięśnie gładkie przewodu pokarmowego, co przeciwdziała wzdęciom, łagodzą ból wywołany kolką jelitową, a także pobudzają ruchy robaczkowe jelit i stymulują wydzielanie soku żołądkowego, poprawiając procesy trawienne. Ponadto działają łagodnie wykrztuśnie, wzmagając wydzielanie śluzu w gardle, krtani i tchawicy oraz wzmagając ruchy nabłonka rzęskowego, jak również pobudzają gruczoły mleczne u karmiących matek. Są jednym z najbezpieczniejszych leków dla niemowląt.
Przetwory z kopru włoskiego zaleca się w zaburzeniach trawiennych, takich jak wzdęcia (środek wiatropędny), bóle brzucha, brak łaknienia, nieregularne wypróżnianie, jako środek wykrztuśny w chorobach dróg oddechowych, a także mlekopędny (przy czym olejek eteryczny przechodzi do mleka matki, działając na niemowlęta wiatropędnie). Olejek koprowy, stosowany zewnętrznie, wykazuje właściwości przeciwświerzbowe i bakteriobójcze.
Powrót
Koper ogrodowy
Ang. garden dill; franc. aneth odorant; niem. gemeiner Dill; ros, ukrop pachuczyj.
Roślina roczna, pochodząca prawdopodobnie z Azji Mniejszej, powszechnie uprawiana oraz występująca dziko.
Surowcem zielarskim jest owoc kopru ogrodowego (Fructus Anethi), zawierający olejek eteryczny, flawonoidy, kumaryny (m.in. eskuletynę), kwasy organiczne, sole mineralne oraz olej tłusty.
Przetwory z kopru ogrodowego zmniejszają skurcze mięśni gładkich jelit, żołądka i dróg moczowych (działanie kumaryn i olejku eterycznego). Pobudzają wydzielanie soku żołądkowego, wzmagają apetyt, hamują nadmierną fermentację jelitową, działają wiatropędnie, a także wykazują właściwości antybiotyczne i uspokajające. Podobnie jak przetwory z kopru włoskiego, wzmagają pracę gruczołów mlecznych u matek karmiących
Koper ogrodowy znajduje zastosowanie w zaburzeniach trawiennych, w szczególności u osesków i małych dzieci, takich jak wzdęcia, bóle brzucha, brak łaknienia, nudności, także jako środek wiatropędny, rozkurczający i lekko moczopędny.
Powrót
Kopytnik pospolity
Nazwy ludowe: kleśnica, kopyteń, narda leśna.
Ang. asarabacca, European wildginger; franc. asaret d’Europe; niem. europäische Haselwurz; ros. kopyteń ewropejskij.
Bylina, występująca w środkowej i południowej Europie, Azji Mniejszej oraz Syberii. W Polsce pospolicie spotykana w lasach i zaroślach.
Surowcem leczniczym jest ziele kopytnika z korzeniami (Herba Asari cum radicibus), zawierające olejek eteryczny (głównym składnikiem jest azaron), flawonoidy, kwasy organiczne, żywice, garbniki, związki mineralne (potas, krzemionka) oraz witaminę C.
Przetwory z ziela kopytnika pobudzają ruchy nabłonka rzęskowego oraz czynności wydzielnicze błon śluzowych dróg oddechowych, działając wykrztuśnie oraz ułatwiając usuwanie zalegającego śluzu. Ponadto działają rozkurczająco na oskrzela.
Kopytnik, ze względną na pewną toksyczność, znajduje obecnie w ziołolecznictwie ograniczone zastosowanie. Niemniej pomocny jest w leczeniu nieżytu górnych dróg oddechowych, kaszlu, nieżytu oskrzeli, utrudnionym odkrztuszaniu, przebiegającym z zalegającą wydzieliną oraz zanikiem odruchu wykrztuśnego.
Powrót
Kozieradka pospolita
Nazwy ludowe: koniczyna grecka, nardus, fenegryka, koziorożnik, greckie siano, synagogika, boża trawka.
Ang. fenigrec, fenugreek; franc. foin grec; niem. Bockshornklee; ros. pazitnik grieczeskoe siano.
Roślina roczna, uprawiana w Basenie Morza Śródziemnego, Iranie, Etiopii, Indiach, Egipcie i Azji Mniejszej.
Surowcem zielarskim są nasiona kozieradki (Semen Foenugraeci), zawierające śluzy, cholinę, saponiny, flawonoidy, garbniki, witaminę PP, sole mineralne, związki gorzkie, trygonelinę (alkaloid).
Nasiona kozieradki pobudzają trawienie, ułatwiają przyswajanie składników odżywczych, poprawiają przemianę materii, odżywiają i wzmacniają organizm. Niechętnie stosowane ze względu na nieprzyjemny zapach.
Przetwory z nasion kozieradki znajdują zastosowanie jako środki dietetyczne i odżywcze, uzupełniające braki soli mineralnych i witamin. Zewnętrznie stosuje się je w postaci kataplazmów i okładów na obrzęki, wrzody, rany, w ropnym zapaleniu skóry, zapaleniu tkanki łącznej czy naczyń chłonnych. Zalecane również jako wzmacniająca i odbudowująca wcierka do włosów.
Powrót
Kozłek lekarski (waleriana)
Nazwy ludowe: odolan, kocia trawa, biełrzan, baldrian, stoniebo.
Ang. valerian; franc. valériane officinale; niem. Arzneibaldrian; ros. waleriana lekarstwiennaja.
Bylina, występująca w Europie, środkowej i zachodniej Azji oraz Ameryce Północnej. W Polsce dość pospolita, spotykana w stanie dzikim (porasta wilgotne zarośla, skały i łąki), jest również uprawiana.
Surowcem leczniczym jest korzeń kozłka (Radix Valerianae), zawierający olejek eteryczny, związki estrowe zwane walepotriatami, kwasy organiczne, alkaloidy oraz triterpeny.
Korzeń kozłka jest środkiem uspokajającym, znoszącym stany napięcia emocjonalnego, nadpobudliwości, niepokoju. Działa ponadto przeciwskurczowo, zmniejsza napięcie dróg moczowych i żółciowych, mięśni gładkich przewodu pokarmowego oraz obwodowych naczyń krwionośnych.
Przetwory z kozłka lekarskiego stosowane są w ziołolecznictwie jako środek uspokajający w stanach nadmiernego napięcia nerwowego, bezsenności, rozkojarzeniu, niepokoju, obsesjach i urojeniach, nerwicach narządów wewnętrznych, trudnościach adaptacyjnych. a także w takich zaburzeniach jak: bóle i zawroty głowy, przyspieszone bicie serca na tle nerwowym, pulsowanie na skroniach. Jako środek przeciwskurczowy waleriana pomocna jest w stanach skurczowych przewodu pokarmowego, moczowodów, przewodów żółciowych, bólach menstruacyjnych.
Powrót
Kruszyna pospolita
Nazwy ludowe: szakłak kruszyna, troszczyna, wilczyna, treszczyna, kruszewina, kruszczyna.
Ang. alder buckthorn, purgating buckthorn, black dogwood; franc. bourdaine; niem. Faulbaum; ros. kruszina olchowidnaja.
Krzew, występujący w Europie, Azji Mniejszej, północnej Afryce, na Syberii. W Polsce pospolita na całym niżu, w zaroślach i na brzegach lasów.
Surowcami zielarskimi są kora kruszyny (Cortex Frangulae), zawierająca antrazwiązki (m.in. frangulinę i glukofrangulinę), flawonoidy, sole mineralne, garbniki, alkaloidy, oraz owoc kruszyny (Fructus Frangulae), zawierający antrazwiązki, sole mineralne i cukry.
Zarówno kora, jak i owoce, dzięki zawartości antrazwiązków, wykazują działanie przeczyszczające. Dodatkowo nieznacznie zwiększają wytwarzanie żółci oraz działają bakteriobójczo.
Przetwory z kruszyny znajdują zastosowanie głównie jako środek łagodnie przeczyszczający, nie wywołujący nawet przy dłuższym stosowaniu przyzwyczajeń, ani podrażnień jelit, dlatego jest szczególnie wskazany dla osób starszych i dzieci w zaparciach przejściowych jak i przewlekłych. Wypróżnienie następuje po ok. 8-10 godz. od przyjęcia leku. Należy przy tym pamiętać, iż antrazwiązki przechodzą do mleka matek karmiących.
Powrót
Krwawnik pospolity
Nazwy ludowe: tysiąclist, złocień krwawnik, stolist, zeniszeń krwawnik.
Ang. yarrow, milfoil; franc. millefeuille; niem. gemeine Schafgarbe; ros. tysiaczelislnik obyknowiennyj.
Bylina, występująca w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej i południowej. W Polsce pospolita na łąkach, przydrożach, halach, brzegach lasów.
Surowcami leczniczymi są ziele krwawnika (Herba Millefolii), zawierające flawonoidy, olejek eteryczny (głównym składnikiem jest chamazulen), garbniki, witaminę C, gorzki glikozyd achilleinę, sole mineralne (m.in. znaczne ilości manganu), cholinę, oraz kwiat krwawnika (FIos Millefolii) o podobnym składzie do ziela.
Ziele krwawnika działa wielokierunkowo: zmniejsza przepuszczalność ścian włośniczek oraz hamuje drobne krwawienia z uszkodzonych naczyń włosowatych w błonie śluzowej przewodu pokarmowego i płuc, a nawet z żylaków odbytu, pobudza łaknienie, zwiększa wydzielanie soku żołądkowego, poprawia trawienie oraz przyswajanie składników pokarmów, działa przeciwskurczowo na mięśnie gładkie jelit, dróg żółciowych i moczowych, zwiększając przepływ żółci i ilości wydalanego moczu. Ponadto krwawnik wykazuje właściwości przeciwzapalne, bakteriostatyczne oraz wiatropędne.
Przetwory z ziela krwawnika stosowane są jako środek aromatyczno-gorzki w zaburzeniach trawienia, w nieżytach przewodu pokarmowego, chorobach wątroby, skurczach moczowodów i przewodów żółciowych, a ponadto w krwawieniach wewnętrznych, szczególnie w przewodzie pokarmowym i odbycie (hemoroidy).
Powrót
Kukurydza zwyczajna
Ang. maize, corn; franc. mais; niem. Mais, Welchkorn; ros. kukuruza.
Trawa roczna, powszechnie uprawiana w gorących i umiarkowanych strefach klimatycznych, głównie USA, Chinach, Brazylii, Afryce i Francji.
Surowcem zielarskim jest znamię kukurydzy (Stigma Maydis), zawierające flawonoidy, saponiny, garbniki, substancję gorzką, olejek eteryczny, sole mineralne z dużą zawartością krzemionki, żywice, alantoinę, witaminę K3.
Znamiona kukurydzy wykazują właściwości moczopędne, żółciotwórcze oraz żółciopędne. Działają przeciwzapalnie w obrębie dróg moczowych, mają też korzystny wpływ na wątrobę i drogi żółciowe, gdyż nie tylko zwiększają wytwarzanie żółci, lecz także zmniejszają jej lepkość, ułatwiając przepływ do dwunastnicy. Ponadto zwiększają krzepliwość krwi, a także wykazują działanie przeciwcukrzycowe.
Przetwory ze znamion kukurydzy znajdują zastosowanie jako środek moczopędny i przeciwzapalny w zapaleniu pęcherza, zaburzeniach oddawania moczu, zapaleniu miedniczek nerkowych, w niewydolności krążenia i nerek, pomocniczo w kamicy moczanowej i fosforanowej, w chorobie reumatycznej, w skazie moczanowej, jako środek żółciopędny w kamicy żółciowej, w zastoju żółci, zapaleniu wątroby. Ponadto w początkowym stadium cukrzycy, w otyłości oraz w niedostatku protrombiny we krwi.
Powrót